این تیم این محصول را دانه‌های آنتی بیوتیک می‌خواند. این ایمپلنت‌ها معمولا به وسیله‌ی سیمان استخوانی ساخته می‌شوند که جراح آن‌ها را در حین عمل به کمک دستان خود شکل می‌دهد، یکی از مشکلات این ایمپلنت‌ها این است که به طور خودبخودی در بدن متلاشی نمی شوند و برای خارج کردن آن‌ها به جراحی دیگری نیاز است.

با توسعه‌ی میله‌های مخصوص دارورسانی برای چاپگرهای سه بعدی این گروه توانست با استفاده از یک چاپگر سه بعدی معمولی دانه‌های آنتی بیوتیک جدید و بهبود یافته‌ای را تولید کند. استفاده از این میله‌های جدید برای چاپ به این معنا است که می‌توان آن‌ها را به راحتی با استفاده از داروهای شیمی درمانی یا آنتی بیوتیک‌ها پر کرد و جهت اهداف درمانی استفاده نمود. پلاستیک به کار رفته در آن نیز پس از مدتی خودبخود در بدن تخریب و جذب می‌شود و نیاز به جراحی‌های بعدی را از بین می‌برد.

هم اکنون قرار دادن افزودنی‌های دیگر در پلاستیک‌ها نیاز به امکانات صنعتی وسیع و پیشرفته‌ای دارد تا بتوان از پخش مناسب افزودنی در ماده مطمئن شد. اما با استفاده از روش ابداعی تیم دکتر دیوید میلز می‌توان در ابعادی در حد یک میز از پخش مناسب و مطلوب افزودنی‌ها در پلاستیک به شیوه‌ی دلخواه محققان مطمئن شد که در نوع خود اولین در جهان به شمار می‌آید.

علاوه بر این، دانه‌های چاپ شده به طور نسبی توخالی هستند که این فضای بیشتری را برای بارگذاری بیشتر دارو به روشی کنترل شده در اختیار پزشکان قرار می‌دهد ضمن اینکه به دلیل هدفمند بودن رسانش دارو در این دانه‌ها، از آسیب‌های وارده به سایر اعضای بدن همچون کلیه یا کبد نیز جلوگیری می‌شود.

به گفته‌ی این تیم این فناوری می‌تواند روشی جدید و بهینه برای مبارزه با بیماری‌های در اختیار بیمارستان‌ها و مراکز درمانی قرار دهد. یکی از بزرگترین مزایای این فناوری این است که می‌توان آن را با استفاده از چاپگرهای سه بعدی معمولی در هر کجای جهان مورد استفاده قرار داد.